Jest lato - tym, którzy chadzają śladami św. Jacka proponujemy, aby wybrali się Chudowa do "Oberży pod św. Jerzym" i dalej do Krakowa i Bytomia - drogami państwa Ptaś, którzy nam opublikowaną niżej  relację nadesłali. Warto poczytać, chociaż sama publikacja  tekstu i zdjęć  jest nieco spóźniona, ze względów technicznych.

Zbigniew Borkowski

Pyszna przygoda Poszukując śladów św. Jacka docieramy do Chudowa, gdzie nieopodal ruin zamku z XVI wieku, niedawno otwarła swe podwoje urocza „Oberża pod św. Jerzym”

W oberży muzealnej oferującej królewskie dania w średniowiecznej atmosferze spotkała nas przemiła niespodzianka. W zakładce pod smakowitym tytułem: „Przedsmaczki ciepłe” znajduje się bowiem na pierwszym miejscu: specjalność kulinarna naszego ulubionego świętego, a mianowicie: smakowite pierogi św. Jacka w przy zamkowej kuchni ręcznie wylepiane!.

	1.zdjęcie karty dań Od dłuższego czasu zastanawialiśmy się czym św. Jacek faszerował swoje pierogi (chyba nie Ewangelią ;-). Od tego przemiłego wieczoru spędzonego w Chudowie możemy powiedzieć, że nie tylko szukamy śladów św. Jacka, ale nawet znamy „jego smak”, bośmy żołądki swoje jackowymi pierogami wypełnili.
	2. zdjęcie pierogów Przy okazji postanowiliśmy, że nie spoczniemy dopóki jackowych pyszności sami w domowej kuchni nie ugotujemy, bowiem od czegoś trzeba zacząć kontynuowanie jackowego dzieła.
	3. zdjęcie pierogowej drogi do nieba

Do trzech razy sztuka czyli o tym, że św. Jacek lubi jak się za nim chodzi Kilkanaście lat przejeżdżaliśmy obok pewnego bytomskiego kościoła jadąc w odwiedziny do cioci. Przyznaję, ze wstydem, że nigdy nie było czasu, aby się zatrzymać, miejsca - żeby zaparkować. Budynek kościoła intrygował nas kunsztowną architekturą, wielkością, majestatem. Aż pewnego dnia, bolący ząb sprawił, że przejeżdżając obok kościoła mąż zauważył – figurę – i woła na cały głos, jakby Amerykę odkrył: - przecież to jest św. Jacek !!! Szybko postanawiamy więc: znaleźć czas i miejsce do parkowania. Udało się. Figura na placu kościelnym wspaniała, choć szara i od dymów brudna, bardzo swojska - nasza - śląska. Próbując wejść do środka naciskamy bezskutecznie kilka zabytkowych klamek. Ufni, że następnym razem uda się wejść do wnętrza Jackowej świątyni wyznaczamy termin następnych obowiązkowych odwiedzin w Bytomiu Rozbarku. Następnym razem również skoczyło się na pocałowaniu klamki. Żeby nie zaburzać procesu dojrzewania pewnej propozycji rekolekcyjnej oszczędzimy opisu historyjki pt. kościół musi być zamknięty i nie ma szans go otworzyć … W końcu, jak to zwykle bywa dziwnym zbiegiem okoliczności … udało się: Umówić. Znaleźć czas. Zaparkować. Zachwycić.

Poziom hiacyntoendrofin tuż po wejściu do środka rozbarskiej świątyni skacze do niebezpiecznie wysokiego poziomu. W nawie głównej wita figura św. Jacka i bajecznie kolorowe witraże przedstawiające sceny z życia św. Jacka:

Kliknij na zdjęcia a się powiększą

1. Cud kłosów	2. Przeprawa przez Dniepr	3. Przyjęcie do zakonu dominikanów
4.Śmierć św. Jacka	5.Wskrzeszenie utopionego chłopca	6.Figura w ołtarzu

Zachwyca również niesamowita akustyka świątyni – godna swego patrona – wspaniałego kaznodziei. W bytomskiej pięknej świątyni można doświadczyć potężnej wszechmocy i wspaniałości Boga-naszego Ojca. Jako, że bytomskiego św. Jacka spotkaliśmy w dniu 11 listopada zaryzykuję nawet tezę, że jedyny Polak z kolumnady Berniniego w Rzymie ocalił naszą dumę narodową. Bo jak tu nie być dumnym z ojczyzny, która wydała tak znakomitego Apostoła Północy. Szkoda tylko, że było to tak dawno temu, że następców niewielu …

Niezwykły prezent, czyli relacja ku pokrzepieniu wszystkich walczących z zamkniętymi kratami

Wieść o odnalezionych chorągwiach to wspaniały prezent przedświąteczny. Postanawiamy oczywiście tuż po Bożym Narodzeniu wybrać się do Krakowa. Jak zwykle, nie obeszło się bez przeszkód do pokonania, ale udało się - ostatniego dnia A.D.2009 docieramy do grodu nad Wisłą.

Widok chorągwi rozpostartej przed kaplicą świętego Jacka robi wrażenie, (obejrzyj tutaj) zwłaszcza gdy uświadomimy sobie, że to ta sama chorągiew, która ogłaszała w Wiecznym Mieście radosną wieść o włączeniu św. Jacka w poczet tych, którzy Ewangelię doczytali do końca. Nasza wielka radość zostaje gwałtownie ostudzona lodowatą kratą uniemożliwiającą wejście do kaplicy. Być tak blisko i nie móc dotrzeć do grobu ulubionego świętego … Postanawiamy odnaleźć klucz do kraty. Od pierwszego napotkanego dominikanina dowiadujemy się, że to niemożliwe, aby wejść do kaplicy. Niemożliwe ? dziwię się.… skoro dla św. Jacka nie było rzeczy niemożliwych… postanawiam szukać dalej. Szukamy dzielnie. W Zakrystii, czeka spora kolejka „interesantów”. Stajemy w niej zyskując czas na przemyślenie strategii działania, czyli głównie: przemodlenie sprawy. Wykupujemy „wszystkie” książki, broszury o św. Jacku, nawet te sprzed 20 lat i docieramy do siostry zakonnej, która wie gdzie jest klucz. Nadzieja na bliskie spotkanie z ulubionym świętym powraca. Niestety tylko na chwilę, ponieważ lista przeszkód jest długa: „bo zaraz będzie msza święta, a wtedy nie wolno hałasować”, ”bo kolejka spora w Zakrystii - a wtedy siostra nie może opuścić „stanowiska”, „może później byście przyszli… może w inny dzień”….

Prosimy, tłumaczymy, zapada decyzja: zostajemy na Mszy Świętej. Jest 12.00. Msza Św. pod TĄ chorągwią. Blisko Jacołszka, ale ciągle dzieli nas piękna, ale i bezwzględna krata. Dla dzieci niesamowite jest to, że tym razem to nie ksiądz zerka na nas z góry z ambony, lecz my znajdujemy się nad ołtarzem i „z góry” patrzymy na ołtarz i celebransów. Odświętna atmosfera, prosty zakonny śpiew. Gdy msza dobiega końca, wpadam do zakrystii. Cieszę się, bo zauważam, że nie ma ludzi, zrobiło się zupełnie pusto – więc myślę, że siostra będzie mogła opuścić swoje stanowisko pracy. Ale ta pustka ma też wady - nie ma również siostry…no cóż … siostra już opuściła stanowisko. I to niestety wcale nie po to, by otworzyć kaplicę św. Jacka. Wielka szkoda – myślę, ale naraz zjawia się jakiś mężczyzna, który też szuka siostry, a za chwilę wpada siostra – poszukując jakiejś pani. Wraz z powrotem siostry do zakrystii wróciła moja nadzieja. I niestety kolejka. Zdesperowana błagam o otwarcie kraty, a siostra widzi, że nie odpuszczę. Zakrystianka postanawia zlecić zadanie „podwykonawcy”. Pomysł wydaje się doskonały, ale… Jeden zakonnik - nie ma czasu, drugi - musi się iść modlić, trzeci „coś tam oczywiście bardzo ważnego”, czwarty… O dziwo ! Czwarty ma czas ! Ale nigdy „tego nie robił”. Pada pytanie: -Dlaczego chcecie wejść do środka właśnie tej kaplicy? -Bo Jacek to nasz ulubiony święty. -Pięknie ! -Byliśmy w miejscu, gdzie się urodził, gdzie przywdział dominikański habit i rozpoczął swoją działalność misyjną.. no i nadal staramy się podążać Jego śladami … -Coś takiego… Skąd jesteście? -Ze Śląska, dokładnie z Halemby. -Z tej Halemby? -Tak z tej. I dzisiaj przyjechaliśmy specjalnie zobaczyć odnalezioną chorągiew. Ale bracie, być w Krakowie i nie dotrzeć do grobu św. Jacka - to jak być w Rzymie i nie widzieć Papieża… -Dlaczego to robicie? – pyta młodziutki XXI-wieczny uczeń naszego Świętego. -Hmmm… zastanawiam się, jak najkrócej wyrazić przyczynę, nie wdając się w tłumaczenie, co to jest „hiacyntofilia” więc odpowiadam, wybacz św. Jacku: - Bo my drogi bracie: mamy bzika na punkcie świętego Jacka. -Wspaniale ! Św. Jacek z pewnością zasługuje na to, aby zwariować na jego punkcie – słyszymy z ust sympatycznego zakonnika. W czasie objaśniania powodów naszego desperackiego poszukiwania sposobu na bliskie spotkanie ze św. Jackiem, wbiegamy po schodach dosłownie jak na skrzydłach i błyskawicznie docieramy pod kratę. Po krótkiej walce z potężnym kluczem, wejście dobrodusznie otwiera się i … następuje coś - czego słowa nie są w stanie wyrazić. Po skończonej modlitwie, wstajemy z kolan i zaczynamy się rozglądać po wnętrzu kaplicy. Jest naprawdę piękna. Zaledwie za dziesięć godzin powitamy nowy rok, czy można sobie wymarzyć piękniejsze zakończenie starego ? Dziękujemy Ci Panie Boże za ten dzień pełen wrażeń i za cały niezwykły rok, za każde spotkanie ze św. Jackiem, za siostrę, co miała klucz i brata, który znalazł czas. Dziękujemy Ci Boże: za każdą porcję hiacyntoendorfin. Święty Jacku prosimy: oświecaj mroki naszych serc, choćby jedną małą iskierką każdego dnia w Nowym 2010 już Roku. Amen.

Obraz wewnątrz kaplicy	Ołtarz główny	Obraz wewnątrz kaplicy

Przebywając wewnątrz kaplicy nie zauważyliśmy z wrażenia, że do środka zaczęły wchodzić spore tłumy… pielgrzymów, turystów czy może zwyczajnie - uczestników Mszy Świętej. Na koniec okazało się, że kaplicę nie tylko trudno jest otworzyć, ale i zamknąć... Pozdrawiam gorąco wszystkich miłośników św. Jacka, szczególnie serdecznie twórców tego niezwykłego portalu !

Bożena Ptaś z mężem i dziećmi

autorkę i rodzinę przepraszam, ale z powodu awarii poczty internetowej dopiero w czerwcu publikujemy nadesłane wspomnienie.