Hiacyntofilia - słowo powstałe z połączenia łac. hiacynthus - hiacynt, kwiat, imię męskie  - polski odpowiednik imienia  - Jacek oraz słowa filia - określającego  upodobanie, zamiłowanie, skłonności do czegoś.

Jest to zespół niegroźnych dla zdrowia i życia doczesnego objawów wynikający ze spotkania z postacią św. Jacka. W niektórych przypadkach o cięższym przebiegu nasilenie objawów ma pożyteczne konsekwencje dla życia wiecznego osoby dotkniętej hiacyntofilią oraz/lub innych osób z bliższego lub dalszego otoczenia osoby „zarażonej".

Charakteryzuje go: stan zauroczenia postacią św. Jacka, potrzeba dokładnego poznania postaci świętego oraz w przypadku niektórych  jednostek dotkniętych w sposób zaawansowany hiacyntofilią chęć naśladowania postaci świętego, zwłaszcza poprzez świecenie (przykładem).

Hiacyntoendorfiny- endorfiny czyli hormony szczęścia występujące w krwioobiegu jednostek, które poznają św. Jacka, inaczej ujmując - osoby dotknięte hiacyntofilią. Stężenie wzrasta wraz z intensywnością działań podejmowanych przez jednostkę „zarażoną". Zaobserwowano, że  poziom hiacyntoendorfin znacznie rośnie również wraz z upływem  czasu u jednostek, u których rozwinął się pełen zakres objawów tzw. 3S (szukanie-spotykanie-świecenie). Z doświadczenia przeprowadzonego na ochotnikach wynika, że  systematyczna  stymulacja miejsc (wytwarzających endorfiny: oczy, uszy, serce, dusza) budzi w najbardziej uzdolnionych jednostkach doznania tak intensywnej ekstazy, że wolą paść z wyczerpania niż przerwać doświadczenia. Jednocześnie wyniki innych obserwacji wskazują, że hiacyntoendrofiny tłumią odczuwanie bólu ( fizycznego /  istnienia / sumienia / nawrócenia). Istotnym objawem wysokiego poziomu hiacyntoendorfin jest chęć nieustannego czerpania z dorobku świętego Jacka i odnoszenie tego, co zapewniło mu niebo do współczesności.