Imię Jacek zostało rozpowszechnione w Polsce za sprawą kultu św. Jacka Odrowąża.
Jacek w najstarszych źródłach pisano w zdrobniałej formie: Iacco (Janko) lub Jazecho (Jaśko). Imię świętego dobrowolnie przetłumaczył hagiograf nadając mu formę bardziej nadająca się do mistycznej interpretacji, pochodzącą od imienia jednego z rzymskich męczenników z wczesnego okresu chrześcijaństwa Hyacinthus (Hiacynt), współcześnie Jacek

Św. Jacek urodził się w 1180r. w Kamieniu Śląskim zmarł w 1257r. w Krakowie. W czasie chrztu nadano mu imię Hyazinth a ponie­waż było ono na Śląsku mało popularne, w najbliższej rodzinie próbowano je wypo­wiadać zdrobniale. Najpierw mówiono Hiacuś, później Jacuć i tak już pozostało. Zanim wstąpił do Zakonu Dominikanów był kanonikiem przy katedrze wawelskiej. Był twórcą Polskiej Prowincji Dominikanów i założycielem wielu klasztorów w Polsce, Prusach, Czechach, Austrii i na Rusi.

Był wielkim kaznodzieją, autorytetem moralnym i dyplomatą. Jego kanonizacja w 1594r odbiła się szerokim rozgłosem w całym świecie. Kult św. Jacka rozpowszechnił się już za jego życia i trwa po dzień dzisiejszy. Jest to najbardziej znany i czczony polski święty poza granicami kraju. Za jego wstawiennictwem tak kiedyś, jak i dzisiaj dokonuje się wiele cudów.

Charakter: Jacek jest mężczyzną bardzo konserwatywnym, stałym w uczuciach o niezależnym, twórczym umyśle: cechuje go duża pewność siebie- zawsze chce występować jako niepodważalny autorytet; lubi przebywać na łonie natury a także dobrze się pobawić w gronie przyjaciół.